دارد امـیـد که دردش به مُـداوا نکـشد            با چنین درد غمش کاش به فردا نکشد

زهر خورد و جگرش سوخت لبش را سوزاند            چه کـند از دل اگـر نـالـۀ زهرا نکشد

بـارِ اول که در این خـانـه نـبـوده امـا            کاش می‌شد به کـنـارِ پسـرش پا نکشد

سینه وقتی که بسـوزد نَفَـست می‌گیرد            نیست امـیـد که کـارش به تَـقَـلا نکشد

پسرش چاک گریبان زده بر بالـیـنـش            چه کـند دسـت اگر بر سـرِ بـابا نکشد

ظرفِ آبی به لبش دید فقط گفت حسین            نَـفَـسی نـیـست اگر وای حـسـینا نکشد

کربلا آب رسید و به زمین اما ریخت            خواست نامرد که یک آه هم آقا نکشد

دست خواهر به سرش، داشت دعایی شاید            لـحـظـۀ آخـرِ او کـار به دعـوا نـکـشد

ضربـه‌ها اینهمه بر صورت آقـا نزنید            هیچ کس نیست که یک تیغ در اینجا نکشد

شـعـلـه اُفـتـاده به دامـانِ یـتـیـمـی امـا            می‌دَود تا که کسی گیسوی او را نشکد

بیـشـتر می‌شـود آتش اگر اینـقـدر دَوَد            عمّه ای‌کاش که این شعله به بالا نکشد

می‌بَرد هرچه دلش خواست حرامی باشد            کاش فـریـاد سـرِ دخـتـر نـوپـا نـکـشد

خوب شد بود عمو بر سر نیـزه تا که            حالِ این خـواهرِ تنهـا به تمـاشا نکشد